Το σπίτι των παιδικών μου χρόνων

Κυριακή βράδυ αργά γυρίζοντας την διαδικτυακή γειτονιά μας διάβασα στο blog  της  Μαρίας
την ανάρτηση της και μου ήρθαν στο μυαλό μου οι σκέψεις που έκανα την ημέρα του Πάσχα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου  !

Ατενίζοντας από το μπαλκόνι του τρίτου ορόφου την θέα, έβλεπα την απέναντι γειτονιά που ακόμη παρaμένει όπως τότε παλιά ,σε αντίθεση με τις υπόλοιπες γειτονιές που οι πολυκατοικίες φύτρωσαν σαν τα μανιτάρια ,κυριολεκτικά ! Τα έχουμε και μπόλικα και όλων των ειδών !!!

Εκεί  ήταν το πέρασμα για όλη την παρέα της γειτονιάς μας  για να ανεβούμε ακόμη πιο ψηλά .....  

             
           Άλλες φορές στο χώρο που έχει περιφράξει το Δασαρχείο και είναι, ας το αποκαλέσω                                   ζωολογικός κήπος .....για να χαζέψουμε τις αλεπούδες ,τα παγόνια ,τους λαγούς                                                          και  άλλα είδη του ζωικού βασιλείου της περιοχής .

   
 Ο προορισμός μας ήταν η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής   ,φαίνεται στο βάθος ανάμεσα στα δέντρα .Πόσο περήφανοι και δυνατοί αισθανόμασταν όταν λαχανιασμένοι και καταιδρωμένοι ατενίζαμε την πόλη μας από ψηλά !!

    Άλλες φορές ο προορισμός ήταν ο Προφήτης Ηλίας ,πιο μακριά ,ξεκινούσαμε νωρίς για να             γυρίσουμε πριν το ηλιοβασίλεμα για να γλυτώσουμε την "αγία ράβδο " .....έτσι χειριζόταν την          συμμόρφωση οι μεγάλοι τότε ... Οι κανόνες αυστηροί ,επιστροφή πριν δύσει ο ήλιος ,τα                   μαθήματα να έχουν τελειώσει ,όχι μακριά ( αυτό δεν θυμάμαι να το τηρήσαμε ποτέ ),να                   περνάμε τη γέφυρα και όχι μέσα από το ποτάμι (ούτε αυτό ) και να προσέχει ο ένας τον άλλον
     αυτό ήταν το πιο ιερό , ήμασταν μια γροθιά στις μακρινές εξορμήσεις  .

Ανάμεσα από τα πυκνόφυτα μονοπάτια ,χωρίς να κουραζόμαστε ,μόνο να πειραζόμαστε και το δάσος να αντηχεί από τα γέλια και τις παιδικές φωνές μας .

    
  Η ματιά μου περιστρέφεται στις  πανέμορφες μαγευτικές και κάτασπρες βουνοκορφές που τις αντικρίζαμε από τους  χωμάτινους   δρόμους και τώρα πλέον τις κάλυψαν οι στέγες των                                                                            πολυκατοικιών ....

                     

  Κοιτάζω μια στο τεράστιο μπαλκόνι μας ,που θέλει συνέχεια καθάρισμα και μια κάτω στο δρόμο ,με ζαλίζει κιόλας και θυμάμαι ότι ο δρόμος αυτός έχει τραβήξει τα πάνδεινα ....
 Χωμάτινος παλιά ,οι νοικοκυρές κάθε απόγευμα με τους κουβάδες  να ρίχνουν νερό για να καταλαγιάσει η σκόνη και εμείς σαν σκανταλιάρικα τερατάκια να τρέχουμε πάνω -κάτω  και η σκόνη να ξανασηκώνεται .....χαμηλά όλα τα σπίτια τότε ...

  
Τις αλάνες ,που περίεργα ακόμη δεν υψώθηκαν νέα "θηρία ",να σφύζουν από τις φωνές μας ,ποιός θα γίνει αρχηγός της ομάδας, ποιούς θα έχει μαζί του ,με τι παιχνίδι να αρχίσουμε .
Τα "άρματα" ,( ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΈΝΟ ΜΟΥ ),τα σχοινάκια ,  τα "μήλα " ,τα κεραμίδια ,το κουτσό ,τις μπάλες ,μια καλή είχαμε ,οι άλλες ξεφούσκωτες αλλά παίζαμε και με εκείνες ...

           
Κοιτάζω την ψησταριά υγραερίου που περιμένει να ανάψει και θυμάμαι τότε που όλη η γειτονιά μαζευόταν από τα χαράματα ,να ανάψουν οι φωτιές κάτω στη γη ,να μπούνε οι σούβλες με τα κατσίκια ,να ψήνουν οι μεγάλοι ,να χαίρονται ,να γελούν ,να αγκαλιάζονται και να δίνουν το φιλί της αγάπης, να ακούγονται στη διαπασών τα παραδοσιακά τραγούδια , ο χορός να μη σταματά μέχρι αργά το απόγευμα .....

Βαριές οι σκέψεις ημέρα του Πάσχα , κοιτάζω γύρω μου και σκέφτομαι με νοσταλγία εκείνο το μικρό χαμηλό σπιτάκι που μεγάλωσα ,με τον μικρό κήπο γεμάτο από  γαρύφαλλα ,τενεκέδες ασπρισμένους με βασιλικούς , οι ντάλιες ψηλές όλων των χρωμάτων , η αχλαδιά μας που στον ίσκιο της άπειρα απογεύματα διάβαζα ,κεντούσα και μαζευόμασταν τα παιδιά της γειτονιάς να ξεφυλλίσουμε τα Μικυ Μάους ,τον Μπλέηκ και να διαβάσουμε τις ιστορίες του ατρόμητου παιδιού Γιώργου Θαλάσση ...κάποιοι μπορεί να το θυμούνται ....

      Νοσταλγικές οι σκέψεις μου αφήνουν μια γεύση γεμάτη γλύκα για το πόσο όμορφα ήταν τα παιδικά μου χρόνια  και όταν το συζητάω με την μητέρα μου ,εκείνη μου απαντά πόσο δύσκολα ήταν εκείνα τα χρόνια ... με τα σπίτια χαμηλά ,φτωχικά χωρίς ευκολίες και ανέσεις .....
                 Άλλα τα μάτια των παιδιών και άλλα των μεγάλων ...διάσταση απόψεων
                η μήπως η  άνεση του πολιτισμού  , μας έχει απορροφήσει τελείως ???


 Με αυτή μου την ανάρτηση συμμετέχω στο  στο   στο Life Images #17! ! της Μαρίας.