Χρώματα και Παραμύθια

Στα εγκαίνια της έκθεσης του εικαστικού εργαστηρίου  Χρώματα και Παραμύθια,

της Ανθούλας Κολτσιδοπούλου

βρεθήκαμε για άλλη μία χρονιά χθές το απόγευμα ,στον χώρο του Café Bistrot Zak,

στην Νέα Κρήνη .

  Η  ετήσια έκθεση έργων των μαθητών του εργαστηρίου μας ξεναγεί στον μαγικό κόσμο των χρωμάτων και των τεχνικών .  

Η έκθεση   περιλαμβάνει έργα από τα τμήματα που λειτουργούν στο εργαστήρι: Air clay, μικτές τεχνικές, ξυλογλυπτική, ραπτική, παιδικό τμήμα.

Διάρκεια έκθεσης: 10 έως 15 Ιουνίου 2015.

Ώρες λειτουργίας: 11:00 - 14:00 & 18:00 - 21:00

                       Και βέβαια  οι  "γνωστοί -άγνωστοι "δεν έχασαν την ευκαιρία να θαυμάσουν 
                                        την εξαίρετη δουλειά των μαθητών του εργαστηρίου 
                                   και να απολαύσουν τον καφέ τους και την υπέροχη παρέα !!!    

Το σπίτι των παιδικών μου χρόνων

Κυριακή βράδυ αργά γυρίζοντας την διαδικτυακή γειτονιά μας διάβασα στο blog  της  Μαρίας
την ανάρτηση της και μου ήρθαν στο μυαλό μου οι σκέψεις που έκανα την ημέρα του Πάσχα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου  !

Ατενίζοντας από το μπαλκόνι του τρίτου ορόφου την θέα, έβλεπα την απέναντι γειτονιά που ακόμη παρaμένει όπως τότε παλιά ,σε αντίθεση με τις υπόλοιπες γειτονιές που οι πολυκατοικίες φύτρωσαν σαν τα μανιτάρια ,κυριολεκτικά ! Τα έχουμε και μπόλικα και όλων των ειδών !!!

Εκεί  ήταν το πέρασμα για όλη την παρέα της γειτονιάς μας  για να ανεβούμε ακόμη πιο ψηλά .....  

             
           Άλλες φορές στο χώρο που έχει περιφράξει το Δασαρχείο και είναι, ας το αποκαλέσω                                   ζωολογικός κήπος .....για να χαζέψουμε τις αλεπούδες ,τα παγόνια ,τους λαγούς                                                          και  άλλα είδη του ζωικού βασιλείου της περιοχής .

   
 Ο προορισμός μας ήταν η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής   ,φαίνεται στο βάθος ανάμεσα στα δέντρα .Πόσο περήφανοι και δυνατοί αισθανόμασταν όταν λαχανιασμένοι και καταιδρωμένοι ατενίζαμε την πόλη μας από ψηλά !!

    Άλλες φορές ο προορισμός ήταν ο Προφήτης Ηλίας ,πιο μακριά ,ξεκινούσαμε νωρίς για να             γυρίσουμε πριν το ηλιοβασίλεμα για να γλυτώσουμε την "αγία ράβδο " .....έτσι χειριζόταν την          συμμόρφωση οι μεγάλοι τότε ... Οι κανόνες αυστηροί ,επιστροφή πριν δύσει ο ήλιος ,τα                   μαθήματα να έχουν τελειώσει ,όχι μακριά ( αυτό δεν θυμάμαι να το τηρήσαμε ποτέ ),να                   περνάμε τη γέφυρα και όχι μέσα από το ποτάμι (ούτε αυτό ) και να προσέχει ο ένας τον άλλον
     αυτό ήταν το πιο ιερό , ήμασταν μια γροθιά στις μακρινές εξορμήσεις  .

Ανάμεσα από τα πυκνόφυτα μονοπάτια ,χωρίς να κουραζόμαστε ,μόνο να πειραζόμαστε και το δάσος να αντηχεί από τα γέλια και τις παιδικές φωνές μας .

    
  Η ματιά μου περιστρέφεται στις  πανέμορφες μαγευτικές και κάτασπρες βουνοκορφές που τις αντικρίζαμε από τους  χωμάτινους   δρόμους και τώρα πλέον τις κάλυψαν οι στέγες των                                                                            πολυκατοικιών ....

                     

  Κοιτάζω μια στο τεράστιο μπαλκόνι μας ,που θέλει συνέχεια καθάρισμα και μια κάτω στο δρόμο ,με ζαλίζει κιόλας και θυμάμαι ότι ο δρόμος αυτός έχει τραβήξει τα πάνδεινα ....
 Χωμάτινος παλιά ,οι νοικοκυρές κάθε απόγευμα με τους κουβάδες  να ρίχνουν νερό για να καταλαγιάσει η σκόνη και εμείς σαν σκανταλιάρικα τερατάκια να τρέχουμε πάνω -κάτω  και η σκόνη να ξανασηκώνεται .....χαμηλά όλα τα σπίτια τότε ...

  
Τις αλάνες ,που περίεργα ακόμη δεν υψώθηκαν νέα "θηρία ",να σφύζουν από τις φωνές μας ,ποιός θα γίνει αρχηγός της ομάδας, ποιούς θα έχει μαζί του ,με τι παιχνίδι να αρχίσουμε .
Τα "άρματα" ,( ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΈΝΟ ΜΟΥ ),τα σχοινάκια ,  τα "μήλα " ,τα κεραμίδια ,το κουτσό ,τις μπάλες ,μια καλή είχαμε ,οι άλλες ξεφούσκωτες αλλά παίζαμε και με εκείνες ...

           
Κοιτάζω την ψησταριά υγραερίου που περιμένει να ανάψει και θυμάμαι τότε που όλη η γειτονιά μαζευόταν από τα χαράματα ,να ανάψουν οι φωτιές κάτω στη γη ,να μπούνε οι σούβλες με τα κατσίκια ,να ψήνουν οι μεγάλοι ,να χαίρονται ,να γελούν ,να αγκαλιάζονται και να δίνουν το φιλί της αγάπης, να ακούγονται στη διαπασών τα παραδοσιακά τραγούδια , ο χορός να μη σταματά μέχρι αργά το απόγευμα .....

Βαριές οι σκέψεις ημέρα του Πάσχα , κοιτάζω γύρω μου και σκέφτομαι με νοσταλγία εκείνο το μικρό χαμηλό σπιτάκι που μεγάλωσα ,με τον μικρό κήπο γεμάτο από  γαρύφαλλα ,τενεκέδες ασπρισμένους με βασιλικούς , οι ντάλιες ψηλές όλων των χρωμάτων , η αχλαδιά μας που στον ίσκιο της άπειρα απογεύματα διάβαζα ,κεντούσα και μαζευόμασταν τα παιδιά της γειτονιάς να ξεφυλλίσουμε τα Μικυ Μάους ,τον Μπλέηκ και να διαβάσουμε τις ιστορίες του ατρόμητου παιδιού Γιώργου Θαλάσση ...κάποιοι μπορεί να το θυμούνται ....

      Νοσταλγικές οι σκέψεις μου αφήνουν μια γεύση γεμάτη γλύκα για το πόσο όμορφα ήταν τα παιδικά μου χρόνια  και όταν το συζητάω με την μητέρα μου ,εκείνη μου απαντά πόσο δύσκολα ήταν εκείνα τα χρόνια ... με τα σπίτια χαμηλά ,φτωχικά χωρίς ευκολίες και ανέσεις .....
                 Άλλα τα μάτια των παιδιών και άλλα των μεγάλων ...διάσταση απόψεων
                η μήπως η  άνεση του πολιτισμού  , μας έχει απορροφήσει τελείως ???


 Με αυτή μου την ανάρτηση συμμετέχω στο  στο   στο Life Images #17! ! της Μαρίας.

Καλλιτεχνικός οίστρος !!!

 Ηλιόλουστη η ημέρα χθές και ο δρόμος μας οδήγησε στο χωράφι ,να δούμε τα δέντρα μας ,να ρυθμίσουμε το αυτόματο πότισμα και άλλες εργασίες που περιμένουν .....

Η θέα υπέροχη ,το πράσινο να οργιάζει ,χαρά εγώ ,λύπη ο σύζυγος που επιβάλλεται ξανά να κουρέψει τα χόρτα .....και ο καλλιτεχνικός οίστρος με κατέβαλλε ,μιας που βρήκα άπλα και είχα 

στο νού μου να ασχοληθώ επιτέλους με κάτι δικό μου ...

Δυό καρεκλάκια παιδικά ,βρέθηκαν στην αποθήκη .....σε άθλια κατάσταση ,

και τα καλλιτεχνικά μου χέρια !!!! πήραν φωτιά .......

Αφού τα έπλυνα καλά ,τα πέρασα με γυαλόχαρτο ,άρχισε το βάψιμο ....

                            ήταν δυνατόν να μην εφαρμόσω την τεχνική του ντεκουπάζ ????

Αφού τα έβαψα ,τα πέρασα με λούστρο θαλάσσης ,

τα καμάρωνα ψηλά στο τραπέζι .....

τα κατέβασα και στο χορτάρι να τα ξανακαμαρώσω ,

χαρά που ομόρφυναν ,λες και με χωρούσαν να καθήσω .....

Σκεφτόμουν τα παιδάκια των φίλων μου που μεγαλώσαν με αυτά και μάλωναν συνέχεια ,τρία ήταν ,  δύο τα καθίσματα ,το τι σπρωξίδι έχω δεί δεν λέγεται .....

                          Μεγάλωσαν  παιδάκια με αυτά και τώρα θα πάρουν θέση διακοσμητική .....
                      Τους ευχαριστώ που μου τα χαρίσανε και δεν βρέθηκαν στους κάδους σκουπιδιών !

Γεφύρι Πραμόριτσας

Μία μονοήμερη εκδρομή με αγαπημένους φίλους μας οδήγησε στα σύνορα των νομών Γρεβενών και Κοζάνης ,ανάμεσα σε καταπράσινα χωράφια και οργιώδη βλάστηση .

               Ο επαρχιακός δρόμος μας οδήγησε σε ένα παλιό πέτρινο και ξακουστό γεφύρι ,
                                                   το γεφύρι της Πραμόριτσας 

Πρόκειται για ένα πανέμορφο γεφύρι, ένα πραγματικό έργο τέχνης που βρίσκεται στα όρια των νομών Γρεβενών (όπου και ανήκει) και Κοζάνης, στον ποταμό Πραμόριτσα, παραπόταμο του Αλιάκμονα, μεταξύ των χωριών Κληματάκι και Ανθοχώρι. Το γεφύρι είναι τετράτοξο, με κύριο τόξο το βόρειο, ελεύθερου ανοίγματος 15μ. και ύψους 9μ. 

Με συνολικό μήκος που αγγίζει τα 49μ.. το θαυμαστό αυτό οικοδόμημα διεκδικεί επάξια τον τίτλο του μεγαλύτερου σε μήκους γεφυριού στην Μακεδονία. 

Παλαιοτέρα το εντυπωσιακό αυτό κτίσμα ήταν εξαιρετικά ζωτικής σημασίας, αφού βρισκόταν πάνω στον κεντρικό δρόμο που συνέδεε την πόλη των Γρεβενών με το εμπορικό κέντρο του Τσοτυλίου και εξυπηρετούσε τις μετακινήσεις των κοπαδιών του Βόιου προς τα χειμαδιά της Θεσσαλίας αλλά παράλληλα και την επικοινωνία μεταξύ των χωριών Κληματάκι και Ανθοχώρι.

Προφορική παράδοση τοποθετεί χρονικά την αρχική κατασκευή του γεφυριού περίπου στα 1870 με 1880 με χρηματοδότηση κάποιου τσέλιγκα που έχασε την μονάκριβη κόρη του από τα ορμητικά νερά του ποταμού και έπειτα έδωσε τα χρήματα για να χτιστεί το γεφύρι.

                     Οι αντανακλάσεις των δένδρων στα νερά του ποταμού είναι μαγευτικές !

                             Η περιοχή είναι καταπράσινη και πανέμορφη την εποχή της άνοιξης  !

Κείμενο:
Περιφερειακη Ενοτητα Γρεβενων Περιφερεια Δυτικης Μακεδονιας